|
З сэрыі «Беларускія малюнкі»
|
370
А i вялікі жэ ж ты дурэнь, як пагляджу:
нічогочкі ты такого нясмысьліш!
– Ня йшча, нясмыслю...
#З надпісу на карціне
– Нясмыслю йшча... – i позірк долу
цнатліва хлопец апусьціў...
Хто ведае, магчыма, з поля
яна прыйшла, бо позірк цьвіў
рамонкай белаю i мятай,
духмянай мятай палявой,
яму ўцячы б, ды як падмяты
маланкай,
стаў ён перад ёй.
Яны ўдваіх стаяць ля студні.
Яна – нястрыманы парыў
(хоць дзень, здавалася б, i будні)
ён галаву сваю схіліў,
зацяўся стоенай спружынай...
Яна бярэцца за вядро,
і шчокі сьвецяцца ажынай,
і полымем гарыць нутро.
– Ды ты нічогочкі нясмысьліш..
i шэпт у роспачы аціх,
а ён падумаў: «Што за вішні
ля плота, пэўна, можна зь ix
йшча надавіць багата соку...»
І папярхнуўся, i зьнямеў...
Яна сьмяялася далёка.
Ён утрапёна палымнеў...
|
|
